Niedzielny Horror ;)

Niedziela, 17 marca 2013 · dodano: 18.03.2013 | Komentarze 8

Podczas tego treningu przeżyłem traumę :)
Ustawka o 10 na Głębokim z Mastersami. Spotkałem Adama, z którym wcześniej się umówiłem. Od początku wiedziałem, że będzie ciężko, bo podczas samego tylko dojazdu na Głębokie zmarzłem. Do tego meeeegaaa zimy wiatr, żeby nie powiedzieć huragan.
Ruszyliśmy z peletonem, początkowo z wiatrem, więc leciało się bosko. Po 40 km przyszła kolej na naszą zmianę, wyszliśmy na przód, a tam nie było już tak wesoło. Daliśmy trochę za długą jak dla mnie zmianę i się usmażyłem. Po dwóch hopkach tętno skoczyło na 180 co u mnie jest kosmosem. Zeszliśmy ze zmiany, a na końcu peletonu jechali jakoś tak dziwnie, że nie udało mi się pod kogoś podłączyć. No i zostałem... stwierdziłem, że w nosie, dla mnie za zimno na takie tętna i takie akcje. Już miałem sobie spokojnie jechać swoim tempem, jednak Adam poczekał na mnie, przekonał, żebym leciał dalej, wziął na koło i doholował do peletonu! Trzeba przyznać, że Adam w tym roku ma naprawdę niezłe kopyto ;) Dzięki koksie! :)
Dalej z peletonem polecieliśmy na Ahlbeck. Przed skrętem na Dobieszczyn daliśmy kolejną zmianę, tym razem krótszą ( odmierzyłem na liczniku 3 km, tyle co poprzednicy, żeby być sprawiedliwym). Mimo to kolejny raz się ostro usmażyłem.
Za Hintersee peleton mocno zwolnił, zrobiło się przez 5 minut lajtowo, można było odsapnąć. Byłem już konkretnie zmęczony. Jazda w tak ekstremalnych warunkach i wyścigowym rytmie swoje zrobiła. Dojechaliśmy do Ahlbeck gdzie zrobiliśmy nawrotkę i zaczęło się najgorsze. Jazda pod ultramocny wiatr. Dałem tu z Adam ostatnią kilometrową zmianę, po której myślałem, że wypluję płuca. Chwilę po tym, peleton zmienił szyk na jazdę wężykiem i momentalnie ktoś z przodu zrobił zaciąg. Popatrzyłem na tętno, cały czas powyżej 170, i stwierdziłem, że to nie ma sensu. Odłączyłem się łapiąc powietrze w usta jak karp i patrząc jak w oddali znika peleton.
Wrzuciłem na małą tarczę i zacząłem zmagać się samotnie z wietrzyskiem. Teraz już trzymałem się swojej tlenowej strefy, więc licznik pokazywał prędkość cały czas poniżej 20.
Za Hintersee czekali na mnie Adam i Paweł. Od razu zrobiło się lżej na duszy ;) Adam prowadził dość żwawym tempem, więc ja leszcz barowy starałem się te tempo jakoś trzymać mimo wyczerpania ;)

Po skręcie na Pampow rozpoczęła się przygoda zwana "kolarze tańczą na lodzie". Odcinek około dwóch-trzech kilometrów jezdni pokryty był w całości lodem. Tylko na niego wjechałem i gleba ;) Kilometr dalej druga gleba, na szczęście nie groźnie. Ale, że do trzech razy sztuka, wywaliłem się jeszcze raz. Tym razem zabolało :)
Minęliśmy tę jakże wiosenną część trasy i polecieliśmy na Blankensee. Tam się pożegnałem z chłopakami, ponieważ chciałem zrobić sobie 5 minut przerwy i nie było też sensu żebym ich hamował swoim ślimaczym tempem ;)
Zjadłem kawał chałwy, napiłem się i wio. Na małej tarczy ledwo kręciłem nogami, walczyłem z wiatrem i odliczałem kilometry do domu. Nie wiem czy bardziej byłem zmęczony psychicznie czy fizycznie.
Jaka była moja radość, gdy usłyszałem za sobą szum peletonu, z którego ktoś krzyknął i spytał czy żyję ;) Odpowiedziałem, że ledwo i się złapałem na tył. Chłopaki robili już rozjazd, więc jechało się super. Podjechałem z nimi jeszcze pod Miodową gdzie się rozjechaliśmy.
Do domu wszedłem jak zombi, ledwo żywy, ledwo chodzący, ledwo mówiący od wdychania zimnego powietrza, ledwo ściągnąłem ubranie...
Muszę przyznać, że były to najgorsze warunki do jazdy w jakich przyszło mi jechać.
W domu ledwo zdążyłem się rozciągnąć, wymasować, zjeść i wykąpać a tu już przyszli znajomi, z którymi trochu popiłem. Na takim zmęczeniu nie musiałem długo czekać na ścięcie ;D